ازامام صادق علیه السلام از پدرش حدیث شده که فرمودند:

« پدرم علی بن الحسین علیه السلام به من فرمود: پنج کس را در نظر داشته باش و با آنها همراه و هم صحبت و رفیق راه مشو، من گفتم : پدرجان آنها چه کسانند؟ فرمود: بپرهیز از همراهی و رفاقت با دروغگو زیرا او به منزلۀ سرابی است که دور را به تو نزدیک و نزدیک را به تو دور سازد، و بپرهیز از رفاقت با فاسق زیرا او تو را به لقمه ای از خوراکی یا کمتر از آن بفروشد، و بپرهیز از رفاقت با بخیل زیرا او دست از کمک به تو بوسیلۀ مالش آنگاه که تو بینهایت بدان نیازمندی بردارد، و بپرهیز از رفاقت با احمق زیرا او می خواهد به تو سود رساند و به واسطۀ حماقتش به تو زیان رساند و بپرهیز از رفاقت با قاطع رحم زیرا من یافتم او را که در سه جای قرآن لعن شده است : خدای عزوجل فرموده است:« پس آیا امید دارید که هرگاه به سرپرستی گمارده شدید، آن که تبهکاری کنید در زمین و قطع رحم کنید، آنانند که خداوند لعنتشان کرده پس کرشان ساخت و چشمهای آنها را کور کرد»( سورۀ محمّد ،آیه 23) و نیز فرموده است:« آنانکه می شکنند پیمان خدا را پس از بستنش و می بُرند آنچه خداوند دستور داده که پیوند باشد ، و در زمین فساد کنند، برای آنان لعنت است و بدی آن سرای.» ( سورۀ رعد، آیۀ 24) و در سورۀ بقره آیه 27 فرموده است:« آنان که پیمان خدا را پس از بستنش بشکنند و آنچه را خدا دستوربه پیوندش داده ببُرند و در زمین فساد کنند ، همانا آنان از زیانکاران هستند. »

اصول کافی ، جلد 4، کتاب الایمان و الکفر، باب همنشینی با گناهکاران ، حدیث 7