امام زین العابدین علیه السلام از قول پیامبر صلوات الله علیه و آله فرموده اند:
« ذِکرُ عَلیٍ عِبادَه »(1)
کسی که امیرالمؤمنین علیه السلام را به قلب یا زبان خود یاد کند، عبادت خدا کرده است.
جاری کردنِ نامهای امامان علیهم السلام بر زبان، از مصادیق بارز بندگی است.
مرتبۀ بالاتر ذکر زبانی، بیان اوصاف و فضائل ایشان است. هرکس که درجه ای از معرفت امام علیه السلام
نصیب او شده و وصفی از اوصاف ایشان را شناخته، باید آن را برای دیگران بازگو کند، و به ذکر فضائل ایشان بپردازد. البته ذکر فضائل اهل البیت علیهم السلام به این معنا نیست که هرکس هرچه از فضائل ایشان شنیده و می داند، باید برای همگان بیان کند. بلکه رعایت ظرفیت و تحمّل افراد و تناسب با توان پذیرش آن ها در این امر، بسیار ضروری است، در مواردی نیز باید برای رعایت تقیّه، سکوت کرد آگاهی به این موارد نیز، در تبلیغ فضائل اهل بیت علیهم السلام لازم و ضروری است؛ البته این تذکر، باید همراه با روح محبت و معرفت قلبی باشد( یعنی خود شخص آن را درک کرده و به اصطلاح وجدان نموده باشد) وگرنه عمل او تصنّعی می شود.امّا خدای مهربان به سبب محبت اهل بیت علیهم السلام ، برای ذکر زبانی ایشان فضیلت بسیاری قائل است.
از پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله نقل شده است:
هیچ گروهی در کنار هم جمع نمی شوند که فضائل علی بن ابیطالب علیه السلام را یاد کنند، مگر این که فرشتگان آسمان بر آنها نازل می شوند تا آن ها را در بر گیرند. وقتی آن ها پراکنده شوند، آن فرشته ها به آسمان روند. ( گروه دیگری از) فرشتگان به آن ها می گویند: بوی خوشی از شما به مشام ما می رسد، که از ملائکه نمی بوئیم، و هیچ بوی خوشی بهتر از آن ندیده ایم.
می گویند: ما نزد گروهی بودیم که از محمّد صلوات الله علیه و آله و اهل بیتش علیهم السلام یاد می کردند و از بوی خوش آن ها معطّر شدیم.
می گویند: ما را نزد ایشان ببرید.
می گویند: مجلس تمام شده و هر کدام به منزل خود رفته اند.
می گویند: ما را به آن جا ببرید تا از مکان آن ها معطّر بشویم!(2)
آری، مکانی که در آن از فضائل اهل بیت علیهم السلام سخن گفته شود، بوی خوشی پیدا می کند که فرشتگان آسمان آن را می بویند. کسانی که ارزش چنین مجالسی را می دانند، می کوشند تا به هر وسیله ای از آن بهره برده و از فیض آن بی نصیب نمانند.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1- وسائل الشیعه / جلد 11 / صفحه 568 / حدیث 9
2- بحارالانوار / جلد 38 / صفحه 199 / حدیث 7