تشرف

مرحوم میرزا محمّد تنکابنى(رحمه
الله) مى گوید که در السنه و افواه اشتهار دارد (. . . و خود ایشان
به واسطه مرحوم آخوند لاهیجى از آقا سیّد محمّد «فرزند آقا سیّد على» صاحب «مناهل» نقل مى کنند) که علاّمه حلّى در شب جمعه به تنهایى به
زیارت سیّد الشهداء(علیه السلام)مى رفت، در حالى که بر الاغى سوار بود و
تازیانه اى در دست مبارک داشت. در اثناى راه، شخص عربى پیاده به همراه علاّمه
راه افتاد و با هم به مکالمه مشغول شدند. چون قدرى با هم سخن گفتند، بر علاّمه
معلوم شد که این شخص مرد فاضلى است.

پس در مسائل علمى با هم صحبت نمودند
و علاّمه فهمید که آن شخص، صاحب علم وفضیلتِ بسیار ومتبحّر درعلوم است. لذامشکلاتى
راکه براى او در علوم مانده بود، یک به یک از آن شخص سؤال مى کرد و او حلّ مى نمود
تا این که سخن در مسئله اى واقع شد و آن شخص فتوایى گفت. علاّمه منکر آن
شد و گفت: حدیثى بر طبق این فتوا نداریم.

آن مرد گفت: شیخ طوسى در تهذیب حدیثى در این باب ذکر کرده است. شما از کتاب تهذیب فلان مقدار از اوّل بشمارید که
در فلان صفحه و فلان سطر، این حدیث مذکور است.

علاّمه در حیرت شد که این شخص کیست؟
پس از آن مرد پرسید: «آیا در زمان غیبت کبرى مى توان حضرت صاحب الامر(علیه
السلام)را دید یا نه؟»

در این هنگام تازیانه از دست علاّمه
افتاد. آن حضرت خم شد و تازیانه را از زمین برگرفت و در میان دست علاّمه گذاشت و
فرمود: «چگونه صاحب الزمان را نمى توان دید و حال آن که دست او در
میان دست توست؟!»

علاّمه بى اختیار خود را از مرکب به
زمین انداخت که پاى آن حضرت را ببوسد. پس غش نمود و چون به هوش آمد، کسى را ندید و
پس از آن که به خانه بازگشت، رجوع به کتاب تهذیب نمود و آن حدیث را در همان
ورق و همان صفحه و همان سطر که آن حضرت نشان داده بودند، یافت.

علاّمه به خطّ خود در حاشیه کتاب
تهذیب در آن مقام نوشت: این حدیث را حضرت صاحب الامر(علیه السلام) با ذکر صفحه و
سطر و محلّ آن، نشان دادند».

مرحوم تنکابنى(رحمه الله) مى گوید که آخوند
لاهیجى مى گفت: «من همان کتاب را دیدم و در حاشیه آن حدیث، خطّ علاّمه را
مشاهده کردم که به مضمون سابق بود».⁽¹⁾

غیبت کبراى ولىّ عصر(علیه السلام)
نیز ارتباط بین آن حضرت و شیعیان به کلّى قطع نشده است و در مواردى که مصلحت ایجاب
کند و خداوند متعال اجازه و رخصت عنایت فرماید، افرادى موفّق به درک سعادت دیدار
آن حضرت مى شوند.

لکن باید توجّه داشت که در اثر مصالح
و حکمت هایى که در غیبت آن بزرگوار هست، به طور غالب، این تشرّفات به گونه اى
است که انسان در آن هنگام، به حضور حضرت توجّه ندارد و بعد با توجّه به شواهد به
این موضوع توجّه و التفات پیدا مى کند مگر در موارد نادرى مانند بعضى از
بزرگان و افراد شایسته از شیعیان مخلص و پرهیزکار که نمونه اى از آن را ذکر
کردیم. البته این گونه نیست که هرکس ادّعاى چنین افتخارى را نمود، پذیرفته شود.

----------------------------------

(1) انوار نعمانیّه، ج 2، ص 303;
عنایات حضرت مهدى(علیه السلام)، ص 59.